πότορθρος

-ον, Α

(δωρ. τ.)

1. πρόσορθος*

2. (το ουδ. ως επίρρ.) τὸ πότορθρον

κατά τη χαραυγή.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ποτ «προς» (βλ. ποτί) + ὄρθρος).